JAKA MIŁOŚĆ DO PAPIEŻA?

Jaka miłość do papieża jest typowa dla ks. Orione i dla naszego charyzmatu? Jak dziś konkretnie, przeżywamy miłość do Papieża, wyznawaną przez czwarty ślub szczególnej wierności?

Odpowiedzieć na te pytania, oznacza zrozumieć szczególną tożsamość ducha i apostolatu zgromadzenia oriońskiego. Miłość do Papieża i szczególny sposób jej przeżywania i wyrażania, znajdują się w centrum twórczej wierności Rodziny Oriońskiej, własnemu charyzmatowi.

Wierność i posłuszeństwo

Będziecie moimi przyjaciółmi jeżeli będziecie czynić to co przykazuję. (J 15, 14), powiedział Jezus. Posłuszeństwo woli jest koniecznym warunkiem miłości. W tym sensie miłość do Papieża, posiada szeroką gamę wyrażeń które konkretyzują się w posłuszeństwie, uległości i wierności.

Miłość do Papieża jest posłuszeństwem Magisterium Kościoła i jego dyscyplinie kanonicznej i liturgicznej. Oznacza śledzić zawsze i całkowicie, nauczenie papieża, nie tylko w materii wiary, ale w każdej rzeczy, którą on jako Papież naucza i nakazuje... również jego przestrogi, rady i pragnienia. A także Kochajmy Kościół w jego rzymskich Kongregacjach, w ich dekretach, w jego biskupach, kochajmy go w jego kuriach, w jego kapłanach, brońmy go tak, jak bronilibyśmy naszą matkę.

Zatem istnieje cały obszar żarliwej miłości do przeżywania w sposób osobisty, jk posłuszeństwo, uległość, dyscyplina, jedność i wierność w relacjach, które art. 47 Konstytucji reasumuje w następujący sposób: ( Czwartym ślubem) zobowiązujemy się: do pełnego uznania hierarchicznej władzy biskupa rzymskiego w Kościele powszechnym; do bezwarunkowego przyjęcia jego nauczania i programu; do całkowitej gotowości na przyjęcie jakiejkolwiek jego decyzji wobec nas, na każdą posługę w jakiejkolwiek części świata, aby realizować charyzmat zawarty w haśle “Instaurare omnia in Christo, ut fiat unum ovile et unus Pastor”.

Konstytucje wskazują nam także inne kierunki praktyczne, duszpasterskie miłości do Papieża: 1) wierność Kościołowi w którym Papież jest centrum jedności, 2) studiowanie i pogłębianie realizacji zwykłego magisterium, znajomość i rozpowszechnianie dokumentów papieskich i Kongregacji rzymskich, 3) miłość i przylnięcie do biskupów Kościołów lokalnych, 4) działanie na rzecz jedności wewnątrz i zewnątrz Kościoła, pracując aby być fermentem jedności, 5) zadanie misyjne i ekumeniczne, 6) preferencyjny wybór ubogich, których, w imieniu Papieża bronimy w ich parawach (art. 48)

Przez Dzieła Miłosierdzia

Istnieje jeszcze aspekt apostolski bardzo typowy i charyzmatyczny do zrozumienia miłości ks. Orione do Papieża.

Znakomitym przykładem, w tekście przygotowawczym, tego co możemy uznać jako “Zjazd konstytutywny” rodzącego się Zgromadzenia, który odbył się w 1902 w San Remo. “Kochać Jezusa Chrystusa oznacza dać go poznać i kochać za pomocą naszych dzieł, kochać jego Święty Kościół Katolicki to dać poznać , kochać i służyć Papieżowi, naszem najświętszemu Ojcu, Wikariuszowi Chrystusa i Głowie Kościoła, jest największą rzeczą, którą my ludzie możemy uczynić na tej ziemi, dla chwały Pana i jest to cel naszego ubogiego Instytutu. Instaurare omnia in Christo: z łaską Bożą wszystko zjednoczyć w nieskończonej Miłości Jezusa Chrystusa, poprzez wykonani programu papieskiego... Brońmy głowę Kościoła a obronimy ciało”.

W tych programowych kierunkach działania odnajdujemy znaną i konieczną więź, który jednoczy w apostolacie oriońskim Chrystusa – Kościół – Miłość. Ks. Orione łączy je za pomocą coraz to nowych wyrażeniach, pełnych pasji i oryginalności. Zwasze chodzi o jedną dynamikę duchowości i apostolatu, która prowadzi di Instaurare omnia in Christo! ... in Ecclasia! ... in Caritate!

Miłość do Papieża czerpie siły z napięcia kościelnego i chrystocentrycznego, a działa przez miłość. Także w innym podstawowym tekście dla zrozumienia charyzmatu oriońskiego – Plan i program z 1903 r., przytoczonym później w Rozdziale I Konstytucji z 1936 r. – zostaje powiedziane wyraźnie, że szczególnym celem Zgromadzenia przyczyniać się i wzmacniać, wewnątrz świętego Kościoła, jedność synów z Ojcem (tzn. Papieżem) a na zewnątrz, przyczyniać się do przywrócenia zerwanej jedności z Ojcem... a to za pomocą apostolatu miłości, wśród maluczkich i ubogich, poprzez najbardziej właściwe instytucje i dzieła miłosierdzia.

Podczas innej okazji, tłumacząc ducha i nastawienie rodzącego się Zgromadzenia, ks. Orione wyraził się za pomocą tych jasnych i pięknych słów. Potrzebujemy dzieł miłosierdzia: one są najlepszą apologią Wiary Katolickiej. Potrzeba aby na każdym naszym kroku powstawało i kwitło dzieło braterskości, człowieczeństwa, najczystszej miłości, godne synów Kościoła, który zrodził się i wypłynął z Serca Jezusa: dzieła serca i miłości chrześcijańskiej są nam potrzebne. Wówczas wszyscy uwierzą! Miłość otwiera oczy na Wiarę i rozgrzewa serca miłością do Boga.

Zatem, jaka miłość Papieża? To taka, przeżywana poprzez dzieła miłosierdzia do maluczkich, ubogich i ludu. Właśnie w tym słowie poprzez mieści się oryginalność oriońska.

Dzisiaj istnieje potrzeba miłości do papieża

Ks. Orione uważał Papieża za centrum dzieła Bożej Opatrzności w świecie, centrum spójności i jedności. Wydaje się, że dzisiaj nadeszła nowa pora, uznania autorytetu moralnego Papieża. Wydarzenia z kwietnia są tego potwierdzeniem.

Niech jednak nie sprowadza nas na manowce, wielkie zainteresowanie mediów. Istnieje wiele pozytywów, ale i wiele dwuznaczności. Z jednej strony zostaje wyolbrzymiona figura Papieża, jako kolektywny symbol, obraz psychologiczny, personifikacji etycznej; z drugiej strony jego nauczanie doktrynalne nadal jest mocno krytykowane. Także podczas momentów najsilniejszych emocji zbiorowych, z powodu śmierci Jana Pawła II (Wielkiego, święty natychmiast) i wyboru Benedykta XVI, prasa i telewizja ciągle dokumentowały przez wywiady i statystyki wiele Nie mówionych Papieżowi i Kościołowi ze strony tej samej młodzieży i wielkich tego świata, a także ze strony księży i chrześcijan, którzy w tym samym czasie śpiewali im hosanna. Na areopagu globalnej wioski, do dzisiaj pobrzmiewa o tym, posłuchamy cię innym razem (Dz 17, 32) rzucone Papieżowi, św. Pawłowi naszych czasów, chwilę wcześniej gorąco oklaskiwanego.

America love the singer, but not the song. (Ameryka kocha piosenkarza, ale nie piosenkę), taki tytuł ukazał się w wielkiej gazecie, nazajutrz triumfu Papieża podczas światowego dnia młodzieży w Denver, który wskazywał popularność papieża a zarazem sprzeciw wobec jego nauczania.

Właśnie w takim momencie uruchamia się oriońskość, która jest w nas!

Ks. Orione bardzo wrażliwy na misję Kościoła, podczas całego swojego życia, odczuwał rozdźwięk, który się powiększał między Kościołem a ludem, między religią a społeczeństwem, między pobożnością a obyczajami moralnymi. Masy ludowe były pociągane i uwodzone przez inne ideologie i obyczaje, dalekie od Ewangelii. W jaki sposób zasypiemy przepaść, która powstaje między Bogiem a ludem, jak przyprowadzimy lud do Chrystusa do Kościoła?

Z tego apostolskiego niepokoju, dojrzewała inspiracja naszego Założyciela. Nigdy tak jaw w naszych czasach – pisał 13 kwietnia 1920 r. – lud był tak bardzo oddalony od Kościoła i od Papieża; i jak jest opatrznościowe aby ta miłość została obudzona, za pomocą wszystkich dostępnych środków, aby powróciła do życia w duszach miłość do Jezusa Chrystusa. Czynienie miłosierdzia, osiągnie w sposób doskonały swój cel, odpowiadający potrzebom naszych czasów, którym jest właśnie przyprowadzenie społeczeństwa do Boga, skupiając je wokół Papieża i Kościoła.

Z pełną świadomością i ponowionym zdecydowaniem

Pełnienie miłosierdzia jest metodą, drogą, strategią ks. Orione i orionistów aby przyprowadzić społeczeństwo do Boga, skupiając ją wokół papieża i Kościoła. Tej strategii odpowiadają szczególne wymogi, od tych którzy ją czynią: Kościół i społeczeństwo potrzebują dzisiaj dusz wspaniałomyślnych, które kochają Boga i bliźniego bez granic, i które poświęcają się jako ofiary miłości, która pozostaje jedyną, która może jeszcze przyprowadzić ludzi do wiary.

Wierzą, że my wszyscy, dziś we Włoszech, w Brazylii, na Wybrzeżu Kości Słoniowej, czy na Filipinach, czujemy aktualność, słuszność i wagę tych słów ks. Orione. Także w Kolekcie Mszy św. ku czci św. Alojzego Orione prosimy: Daj nam pełnić tak jak on dzieła miłosierdzia, aby dać braciom doświadczyć łagodności Twojej Opatrzności i macierzyństwa Kościoła.

Drodzy Współbracia, odnówmy dzisiaj synowskie przywiązanie do charyzmatu ks. Orione. Nasza miłość do Papieża nie jest dla intelektualistów (także) ale dla tragarzy miłosierdzia , wymaga od nas apologii słowem i piórem, a przede wszystkim apologii miłosierdzia , nasza miłość do Papieża nie wiąże się ze szczególnymi strategiami duszpasterskimi, ale od wszystkich wymaga strategii miłosierdzia.

Ks. Orione był świętym całego Kościoła i Papieża , a mimo to jest znany najbardziej jako święty miłosierdzia, ojciec ubogich, dobroczyńcą ludzkości cierpiącej i opuszczonej (Pius XII). Można także nazwać nas samych, jak i Zgromadzenia, że jesteśmy papiescy za pomocą dzieł miłosierdzia.

Przypominam sobie pewne wydarzenie. Kilka lat temu, gdy byłem radcą odwiedziłem w Oradei w Rumunii, biskupa grecko-katolickiego, miasta Basile Hossu, człowieka wspaniałego i dobrego. Opowiadał on o wielu cierpieniach i upokorzeniach doznanych podczas panowania komunistów, szczególnie agresywnego wobec wspólnot greko – katolickich. Potem ożywił się mówiąc o dziele orionistów w Oradei. Wasza działalność, wasz sposób bycia dla chłopców i ubogich, stworzyło w ludziach nowe pojęcie i nową postawę wobec Kościoła. Pamiętam dzień, kiedy podróżując samochodem z ks. Lazzarin, zostaliśmy zatrzymani, która potraktowała nas źle, a nawet pogardliwie wobec mojej osoby. Ks. Lazzarin aby się usprawiedliwić powiedział, że się spieszył do Oradei, gdzie czekali na nas współbracia i chłopcy z Oratorium. Jedziecie do ks. Luigi? Zapytał policjant, Tak jesteśmy jego współbraćmi. Policjant zmienił ton i zaczął życzliwie opowiadać o oratorium i młodzieży. Widzicie? – zakończył Mons. Hossu – praca prowadzona przez was w oratorium dla chłopców i młodzieży, sprawia że szanowany i kochany jest cały Kościół w Oradeil.

Jeszcze inny wybitny pasterz Kościoła, kardynał Paulo Evardisto Arns, arcybiskup San Paolo w Brazylii, wiele lat temu, wskazał na nasze Piccolo Cottolengo, jako cel ofiar kampanii braterskości , zorganizowanej przez Konferencję Episkopatu. Określił to wielkie dzieło miłosierdzia odźwiernym drzwi Kościoła katolickiego w mieście. Chciał przez to wyrazić, że praca prowadzona przez Zgromadzenie dla potrzebujących, z dużym stopniem niepełnosprawności umysłowej i fizycznej, wzmacniała wiarygodność i sprawia, że Kościół katolicki i jego pasterze, stają się bliskie ludowi.

Zgodnie z tą linią, nabiera symbolicznego znaczenia pierwszy kontakt kard. Josepha Ratzingera ze Zgromadzeniem Orionistów. Przybył 12 marca 1987 r. na Monte Mario do centrum sierot i niepełnosprawnych, aby celebrować święto ks. Orione. Właśnie z tej okazji, przedstawił posłanie i wyzwanie wobec współczesnej cywilizacji, zawarte w Instrukcji Donum vitae, o poszanowaniu życia, podpisanej przez niego kilka dni wcześniej. Pamiętam bardzo dobrze tę Mszę św. , z celebransem otoczonym przez wózki inwalidzkie i dziennikarzy zgromadzonych z tej okazji. Mówiłem wtedy do siebie, to jest dzieło ks. Orione, dać wyraz miłości, wiarygodności i umiłowaniu prawd ogłoszonych przez Papieża i Pasterzy Kościoła.

Mam tylko jedno określone dzieło

Nasze Zgromadzenie jest znane na świecie jako jedno ze zgromadzeń, które prowadzą dzieła miłości, w ich wielkiej różnorodności. Ale to nie tylko to. Ryzykujemy ogólności, jeżeli nie będziemy sobie jasno zdawać sprawy, my zakonnicy, z koncepcji i dynamiki charyzmatycznej nam właściwej. Już ks. Orione musiał stanąć wobec tego problemu, i odpowiedzieć pewnemu biskupowi na obiekcje, które się czyni, czy będzie się czynić w przyszłości wobec Zgromadzenia, z powodu jego uniwersalności w pełnieniu dzieł miłosierdzia, czy specyfiki wszystkich innych Instytutów zakonnych. Po potwierdzeniu faktu, że zgromadzenie pragnie prowadzić wszystkie dzieła miłosierdzia, jednak nie bez rozróżniania i wszystkie razem, stwierdza że Zgromadzenie, posiada tylko jedno określone dzieło, którym jest uświęcenie jego członków, przez rozpowszechnienie w ludzie najsłodszej miłości do Ojca Świętego.

Wszystko jest organizowane i ukierunkowane do osiągnięcia tego szczególnego celu. Charyzmat orioński polega na dynamicznym zjednoczeniu kościelności – papieskości do zrealizowania za pomocą miłosierdzia: angażować się za pomocą każdego dzieła miłosierdzia, do rozpowszechniania i wzmacniania w ludzie chrześcijańskim ... najsłodszej miłości do Wikariusza na ziemi, Naszego Pana Jezusa Chrystusa, którym jest Papież rzymski.

W ostatnich czasach, kładziono wielki nacisk na tą dychotomię Papież – Ubodzy widząc w nich dwa bieguny charyzmatu oriońskiego. Jest to uproszczenie dydaktyczne, dosyć skuteczne, pod warunkiem że zostaje dobrze wyjaśnione, jak to uczyniła VII Kapituła generalna (1975) odwołując się do historii i nauczania ks. Orione. Warto przypomnieć niektóre sformułowania. Art. 3 mówi: te dwa określenia Papież – Ubodzy nie przedstawiają dwóch odmiennych celów, odrębnych jeden od drugiego, ale działa między nimi sprzężenie zwrotne. (...) W ten sposób my czynimy apologię Kościoła i Papieża, nie za pomocą słów czy pism, ale za pomocą miłości. Papież nie jest jedynie punktem wyjścia, ale i punktem dojścia naszego apostolatu, jako że naszym celem jest „przyprowadzić do Kościoła i Papieża serce pokornych klas robotniczych”. (Konst. 4).

Ostatnia Kapituła generalna dała nam szczególne bodźce dla twórczej wierności naszemu powołaniu. Nadała wskazania i podjęła decyzje dla bardziej jasnej i konkretnej charyzmatyczności naszych dzieł apostolskich. Musimy wszyscy zapytać samych siebie jak nadać celowości papiesko – kościelnej formę a nie tylko pragnienie w naszych instytutach opiekuńczych, wychowawczych i parafialnych. Dzieła, tak jak są ustawione i prowadzone, są potężnymi środkami (ambonami, latarniami) , i odpowiednimi aby dać doświadczyć braciom łagodność Opatrzności i macierzyńskości Kościoła? Jakie więzi posiadają z Kościołem lokalnym i w jakiej mierze je wzmacniają? Z mocy charyzmatu – przypomina nam Kapituła Generalna - nasze instytucje powinny odróżniać się otwartością i jednością kościelną. Żyjmy w syntonii z ludem Bożym, i niech staną się wyrazem wiary wspólnoty lokalnej.

Uczestnicząc w Zjazdach prowincjalnych, nabrałem świadomości i chęci do działania na rzecz bardziej zdecydowanego odwołania charyzmatycznego naszych dzieł, tzn. promować jakość charyzmatyczną instytucji, wobec bardzo ciężkich uwarunkowań, unormowań państwowych i ilościowego zmniejszenia personelu zakonnego.

Przywołując rocznicę 100 lat zatwierdzenia kanonicznego Zgromadzenia w r. 2003, Jan Paweł II zachęcał nas: Dlatego dzisiaj, fundamentalne dla waszego Zgromadzenia jest pielęgnowanie, tej głębokiej miłości do Kościoła, abyście mogli „pokornie współpracować u stóp Stolicy Apostolskiej i biskupów, w odnowieniu i zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem, Naszym Panem, człowieka i społeczeństwa, przyprowadzając do Kościoła i Papieża serca najbardziej opuszczonych dzieci, ubogich, i klas robotniczych: ad omnia in Christo instauranda, ut fiat unum ovile et unus pastor. (Konst. Art. 5).

Święto papieskie

W tym kontekście miłość do Papieża, ks. Orione wymyślił i rozpowszechnił święto Papieskie, które jest także świętem naszego Zgromadzenia. Pragnął go jako radosny symbol naszego charyzmatu, pewien sposób, aby ludzie związani z naszymi dziełami, skierowali się do Papieża i do Kościoła. Aby zaznaczyć i wagę tego święta przytoczę opowieść ks. Orione.

Święto św. Piotra jest świętem Papieża, i dlatego staje się świętem katolików. Jest ono dokładnie naszym świętem założycielskim, czyli świętem Synów Boskiej Opatrzności. Jest to święto Zgromadzenia, który za własny cel ma poświęcenie wszystkich swoich uczuć i swoich sił, na zjednoczenie, najsłodszym i najściślejszym węzłem, całego umysłu i serc, ludu chrześcijańskiego, klas najuboższych i synów ludu ze św. Piotrem i jego następcą Papieżem. Pragniemy z boską pomocą, oddać lud Chrystusowi, i oddać go Wikariuszowi Chrystusa. My zatem, moi drodzy synowie, w naszych domach i kościołach, musimy zawsze modlić się za Papieża, mówić o Papieże, wpajać miłość i posłuszeństwo do Papieża, z największą żarliwością pobożności, z największym porywem synowskiej miłości, celebrować święto Papieskie. Powinno ono oznaczać dla nas wszystkich, rok po roku, odnowioną falę entuzjazmu w przywiązaniu do Wiary Piotrowej.

O jak bardzo Synowie Boskiej Opatrzności powinni propagować święto Papieskie! Ono zanim jeszcze powstało, tzn. zanim święto św. Piotra zostało przekształcone w święto papieskie – było już w naszym Zgromadzeniu obchodzone jako święto Zgromadzenia, w celu konsekrowania wielkiej miłości Zgromadzenia do Papieża i jego najwyższego celu.

Propagowanie święta papieskiego, jest promowaniem i rozpowszechnianiem miłości do Papieża: oznacza przylgnięcie do jego nauczania, do jego pragnień; uznanie prymatu św. Piotra i jego następców; czczenie Papieża Ojca wiary i dusz, najwyższego Pasterza, Pontifex maximus, Wodza wojska Chrystusowego; świętowanie i wychwalanie Papieża jako widzialnego Chrystusa na ziemi.

Na spotkaniu Rad generalnych Synów Boskiej Opatrzności, Małych Sióstr Misjonarek Miłości, Instytutu Świeckiego i Oriońskiego Ruchu Świeckiego, w grudniu 2004, w świetle powodzenia Święta Papieskiego, zorganizowanego z okazji kanonizacji, i z powodu entuzjazmu jakie ono wywołało, pomyślano o promocji w Rodzinie Oriońskiej Święta Papieskiego, tak bardzo drogiego i charakterystycznego. W sposób szczegółowy, zdecydowano aby co roku, w Rzymie w dniach 28-29 czerwca organizować manifestację „Święta Papieskiego” , które powinno się stać publicznym znakiem naszej miłości do Papieża, i zadaniem zgromadzenia wielu serc wokół serca Papieża.

Święto to zostanie zorganizowane przez orionistów, ale nie będzie jedynie święto orionistów. Ukażemy w widowisku elementy życia i zaangażowania na rzecz pokoju, wspólnie z artystami o sławie międzynarodowej, świadków świeckich i zakonnych. Manifestacja ta będzie transmitowana przez wiele kanałów telewizyjnych, aby przesłanie i świadectwo tego święta dosięgła jak najszerszą publiczność międzynarodową.

Święto Papieskie w Rzymie, przewiduje dwa główne momenty: 28 czerwca wieczorem, o godz. 17.30, wielka manifestacja – spektakl (Aula Pawła VI, transmitowana przez RAI, i inne); 29 czerwca rankiem, uczestnictwo w celebracji Mszy św. w bazylice św. Piotra. Tematem święta w tym roku jest: Wiele serc wokół Papieża, posłańca pokoju. Będzie to okazja do spotkania znowu papieża Benedykta XVI, aby wyrazić całą naszą miłość i wierność synów.

Jednak Święto Papieskie powinno obchodzić się we wszystkich krajach i miastach, gdzie znajdują się wspólnoty i dzieła oriońskie. Próbowałem zrozumieć jak było pomyślane i zorganizowane to święto przez ks. Orione. Kilka uwag.

•  Ma w centrum uczucia, oddanie czci i modlitwa za Papieża jako osobę.

•  Celebrując Papieża, celebrujemy Kościół, dlatego w centrum obchodów znajduje się biskup diecezji, czy nawet tylko proboszcz parafii, jako że są przedstawicielami Papieża. Dlatego podczas organizowania święta Papieskiego należy zaprosić biskupa, czy inną władzę kościelną ... i to do niego należy kierować honory, które mają jako ostatecznego adresata samego Papieża.

•  Święto zakłada zawsze celebrację liturgiczną, starannie przygotowaną, w której należy zaangażować wszystkich tych, którzy są naszymi podopiecznymi.

•  Podczas święta, powinien być jakiś element widowiska, czy radosnej manifestacji, która umożliwi przedstawienie dzieł i osób , naszego czynienia dobra: to one są prawdziwym hołdem dla Papieża, naszą apologią , są sposobem do powiedzenia ludziom: „oto, w jaki sposób Kościół jest wam bliski”.

•  Przede wszystkim jest to święto, które pragnie zaangażować ludzi, jak największą ilość ludzi, aby dziękować Naszemu Panu, a także papieżowi, z powodu tej odrobiny dobra, jaką otrzymują za pośrednictwem nas i naszych dzieł, zrealizowanych w imieniu papieża i Kościoła.

Wiem, że nie brak nam miłości i pomysłowości. Naprzód!